Stempelen, Scrappen, Beurzen, Events en ons Clubje...

"Wat.....ga je verhuizen ???? Dat meen je niet ??? En waar naar toe dan ???" ....Mijn hart stond even stil toen Marcia met de melding van een verhuis kwam. Weg uit ons kleine peperkoekenhuisje. Ja, ik snapte het wel...het werd er ook veel te klein, maar het was al zo vertrouwd!

"Geen paniek Patrice....we gaan maar een paar straten verder! Zo even een groot hoekje om...hier in Veghel".

Oef...Gelukkig....was me dat een pak van m 'n hart!!

Natuurlijk waren we op de opening van het nieuwe pand. Net zoals...honderden anderen. Eigenlijk stonden we (Nicole en ik) er versteld van hoevelen er al waren aangetast. Vanaf nu noemden we het verslaafden, dat klonk vriendelijker of beter dan zieken.

We schuimde de beurzen af, op zoek naar de stempelstands, maar het viel ons op, dat een specifieke stempelbeurs nog niet bestond.

Tot Angela verscheen in heel mijn plaatje. Zij starte als eerste een fantastisch mooie Nederlandstalig stempelblad "StampingArt". En organiseerde een fantastisch Event, speciaal voor de stempelaar en scrapbooker. Je vindt ook heel wat lezersbrieven van mij daarin terug.

Jammer genoeg moest zij, bij gebrek aan tijd, het blad overlaten aan anderen en iedereen weet hoe dit afliep hé! Heeeeeeeel droevig!

Intussen is Angela de drijvende motor achter de boeken van "Artspecially" (zie ook link) en het nieuwe Event, van oktober, in Nuland . Wat een fantastisch gebeuren werd! Volgend voorjaar in April komt er een vervolg op en iedereen moet er zeker naar toe hoor.

In Veghel is onze vriendenkring zo uitgebreid geworden en zijn we opgenomen in een fantastisch stempel/scrapclubje. De meiden ervan zijn stuk voor stuk stapelgek, maar ooooohhhhh zooooooo tof, gezellig en (h)eerlijk.

Echt ik zou me mijn leven zonder hen niet meer kunnen inbeelden. En met de dag groeit de vriendenschaar aan, wat maakt dat je soms niet weet wie je eerst moet antwoorden op mail.

Mijn (ziekte) verslaving heeft mijn leven verrijkt en nog meer zin gegeven....

Dus wat zou ik er om treuren, dat ik er tot het einde van mijn dagen mee zit ??!!

Een lach, een traan, een scheetje...

Een kop koffie of een thee 'tje,

Een heerlijke vriendenschaar...

Verslaafd...dat klinkt wel raar,

Maar 'k zou niks anders willen...

"Ik ben gelukkig"...kan ik gillen,

Wees optimistisch en niet down...

Wijze woorden van deze CLOWN!!

Heel veel warme groeten en een fijn weekend aan allen vanwege mezelf.

Mag ik voorstellen...met het oog op de komst van Sinterklaas met al zijn Pieten....dat iedereen eens diep in zijn/haar geheugen kruipt en in de komende week eens een hele leuke anekdote schrijft van deze pakjestijd?!

Opnieuw een Belgisch slachtoffer...

Inmiddels werd het voorjaar en op een mooie zaterdagmorgen liep ik, op de markt, Nicole tegen het lijf. Ik ken Nicole al 21 jaar. Haar beide kinderen kwamen als baby bij mij in het kinderdagverblijf...(ik gaf hen dus eigenlijk ook een stukje van de basis mee en ocharme voor ons Colleke en haar man...je kan dat soms wel merken, als zij hun zotte kuren krijgen hihihihi).

Nicole was enorm veel gewicht kwijt en vertelde me dat dat door de WW (Weight Watchers) kwam. Ik wou toen ook wat afvallen en ging met haar mee naar de wekelijkse bijeenkomsten.

Zo werd het weer najaar en ongeveer in de periode zoals die waar we nu in zitten...kwam het onderwerp op kerstkaartjes. Ik vertelde haar dat ik die zelf stempelde. Zij vroeg of ze dat werk eens kon zien. Natuurlijk, pakte ik er graag mee uit.

Zij kon het niet geloven. Zelfde reactie dan ik in het begin..."Maar dat kan ik niet hoor!". En ikke haar maar overtuigen en overhalen om een keertje mee te gaan op workshop. Het was daar oh zo gezellig bij die Hollandse biekes. Warm onthaal, gezellig kletsen en leuke Holland-Belgenmoppen. Zal ik die ene van het fietsenrek nog eens vertellen Annelies ????


Zo gezegd zo gedaan...haar interesse was er en we maakten een afspraak ergens in maart.
Voor wie er toen ook waren...herken je deze nog???









Wat je niet voor mogelijk houdt...de snelheid van toeslaan van het virus!!

Meteen was ze erdoor gepakt. En het kan cru klinken, maar ik vond het nieteens zo erg...want nu had ik een lotgenoot!

Sindsdien...ben ik geen één keer meer alleen op weg gegaan. We hebben ook heel wat afgelachen in de wagen...want geraken deden we er altijd zonder problemen, maar terugkomen !!! We hebben al de hele streek rondom Veghel gezien hahahaha!

Morgen: Verhuis uit ons peperkoekendoosje....

Ik wil iedereen wel eens bedanken voor de leuke reacties...want die lees ik dan weer graag!!
Doeikes Ikke

Eindelijk...

...zet ik me even neer om nog wat leesvoer neer te pennen.

Heel fier liet ik Jan en alleman mijn kaartjes bewonderen, zelfs de hond van de buren moest even zijn bout opzij leggen. Dit was nu eens echt stempelen. Maar hier in België had gaan stempelen nog een andere betekenis....iedereen keek raar op, wanneer ik zei, dat ik in Nederland was gaan stempelen. In die tijd moest je hier...wanneer je werkeloos was, naar een plaatselijk bureau en daar een stempel op een uitkeringskaart laten zetten. Dus, niemand begreep, waarom ik dat in Nederland ging laten doen. En was ik dan werkeloos??

Héhéhé...op gebied van creativiteit staan ze hier toch wel wat achter hoor. Sorry hé Colle, Lieve en andere toch al creatieve Belgjes, maar jullie zijn dan ook uitzonderingen.

Tegen kerstmis kriebelde men lijf zo erg, dat ik me weerom inschreef voor een workshop en het was toen al dat ik Yvonne leerde kennen.

Heenrijden was geen probleem, maar terugkeren...een ander paar mouwen...ik sloeg ergens te vroeg of te laat af en reed een heel eind om.

Ook in Februari deed mijn body zo raar, dat ik nog maar eens de grens overstak...met regen en sneeuw. Volgende kaart komt uit die reeks!



Ik begon het heel raar te vinden dat ik, telkens er iemand het woord Nederland uitsprak..een tik kreeg. Zo raar dat ik uiteindelijk een arts ging raadplegen.

En ja hoor....na een grondig onderzoek...en een uitgebreide vragenlijst...riep hij: "EUREKA".....

"Wat heb ik dokter? Eureka ????"

"Nee,nee," zei hij. "Wat jij hebt is...." En let goed op dames!!!!!!

"STEMPELITIS KOOPTUARMTITIS"......

"Dat beestje heerst al lange tijd in Nederland en nu ben jij er mee besmet! En het erge van al is...Ik heb er geen remedie tegen."

Mijn god....moest ik dit nu erg vinden of niet?! Wat moest ik hiermee?

En al die Hollandse meiden lijken mij zo gelukkig...en tevree...



Morgen: in de put of niet....

Waar was ik alweer gebleven.....

Even kijken....oh ja, het liet me dus niet meer los... dat plaatsje Veghel. Er een landkaart bijgenomen en een wegenatlas...het was net of ik een reis ging voorbereiden hihihihi. Dan aan ventje gevraagd om eens een routeberekening te doen met de PC ....et voila....1 uur 45 minuten gaf dat ding te kennen. Volgens Johan nog te doen (hij reist bijna dagelijks van de éne naar de andere kant van België en voor hem is tijd en afstand pineut).

Ik schreef me dus in op een workshop, in september. Dagen van te voren sliep ik al niet meer! Dag na dag telde ik af... het was net of de Sint op bezoek ging komen. Jongens wat had ik een zenuwen...want voor het eerst in de 40 levensjaren, ging ik alleen de grens oversteken. Wat, als ik ergens verkeerd zou rijden?? Wat als het plannetje niet klopte??

Ik was nog nooit verder gekomen dan "Hulst", gekend bij de Belgen vanwege Morres Meubelen en de goedkope Bleuband boter of Melkmeisje (badzeep) en Cadzand aan zee. Ook Sluis is onze Belgen bekend om zijn......Ehhhhh nee dames we blijven het netjes houden hoor...hahahahaha.

Een week op voorhand kreeg ik Johan zover, dat hij met mij al een keer de rit ging maken. We gingen voorverkennen. Met papier en pen op schoot vertrokken we en ik noteerde voor de zekerheid nog eens iedere afslag en/of baannummer. We vonden het met gemak...alhoewel...dat kleine knusse woninkje viel nog niet meeteen op hoor. Daar waren we twee maal gepasserd, alvorens het op te merken.

Wat werden we er goed onthaald, in dat kleine peperkoekenhuisje!! Het voelde oh zo goed!!!! We kregen zelfs koffie en koek en een hele rondleiding (nou ja, rondleidinkje dan maar).

En toen brak de grote dag aan...ik reed in mijn eentje...op weg naar het onvermijdelijke lijden.

Weerom dat hartelijke ontvangst...en kennismaken met Annelies, die ons een ganse dag hele mooie creaties leerde maken. Waaronder mijn allereerste (vind ik nog altijd)heel mooie kaart.

Maar wat ik toen niet helemaal doorhad, was dat ik serieus besmet werd!!??

Meer dan tevreden keerde ik huiswaarts. Overgelukkig dat ik zulke mooie dingen had geleerd en zulke aangename mensen had leren kennen.

En we zijn er nog altijd niet hoor....maar wil je meer horen (lezen)...kom dan morgen nog een keertje kijken!

Hoe mijn "ziekte" ooit begon...

Zowat 14 jaar geleden (schat ik)...werd ik aangetast door een vreemde drang...ik moest en zou een stempel kopen. Daar kon ik dan leuke kaartjes mee maken. Als ik nu terugkijk op die periode moet ik hartstikke lachen (en jullie ook denk ik). Dit clowntje was mijn allereerste bezit. En een zwart inktkussen en witte kaartjes. Stempel erop...inkleuren met potloden of stiften en...OOHHH kijk toch eens wat een kunst...hahahahaha...JA WATTE!!!

Ik die dacht dat ze kon stempelen. Toen kreeg ik bij toeval een cataloog van PSX. Wauwie...en maar kiezen en kopen, die bloemetjes en beestjes en beertjes...

Langzaam maar zeker besloop er mij een virus!

Maar toen ik een jaar of 6 geleden, op de eerste hobbybeurs van Antwerpen, dat kraampje ontdekte, met die leuke knappe meid, genaamd Marcia... Toen brak de ziekte pas echt goed uit!!!!

Gesprekje: "Oh, wat een prachtige kaarten hebt u bij u!Zijn die te koop?? Nee hoor, die moet je zelf bij mij komen maken! Er is niks aan hoor!! Oh, ik kan al wel wat stempelen (???) maar ik denk niet dat dat me lukt. Komt u uit Nederland (stomme vraag natuurlijk!!!)? Ja, uit Veghel? Zal ik u eens wat laten zien? JA, GRAAG!!! En hier is alvast mijn kaartje (met adres en uren)."

Zo begon zij aan een hele mooie kaart, die ik later meekreeg...

Het liet me niet meer los....

Vervolg = voor morgen hihihihi..

Hadoei...vandaag besloot ik dan eindelijk om ook een blog te starten.Ik kon toch niet achterblijven op al die Hollandse grieten hé!!Het wordt nog een hele klus om alles op een rijtje te krijgen...maar ik ben er van overtuigd dat er genoeg matekes zijn, die me willen helpen.