De laatste uurtjes...

Nieuwejaarke zoete,

't Varken heeft 4 voeten,

4 Voeten en een staart,

Is dat dan geen koekje waard?

Kindertjes lopen van deur tot deur en zingen liedjes...

Zij hebben een zak bij en verzamelen daarin snoepgoed, dat zij van de bewoners krijgen. Sommigen hebben een spaarpotje bij zich, want af en toe krijgen ze ook centjes. Dat alles gebeurt op de laatste dag van het jaar.

En nog vlug, voor 2006 ten einde is (nog ongeveer 2 uur en 10 minuten), wil ik iets op mijn blogje plaatsen. Zo tussen de gourmet en de koffie met appelbeignets...maak ik tijd om jullie het volgende te wensen.......

Een ZEER GELUKKIG, GEZOND EN CREATIEF 2007 !!

Heel veel liefs en veel warmte....vanwege Patrice en familie.

Druk druk druk...

Ik vrees dat ik niks nieuws vertel, wanneer ik zeg, dat het een geweldig drukke periode is momenteel. Kerstkaartentijd...cadeaulabeltijd of geldzakjestijd... alles staat op het creativiteitslijstje om nog te maken of af te werken.

Gisteren en vandaag werkte ik een opdracht af voor een buurvrouw die me vroeg om een heleboel geldkaartzakjes te maken (17 in het totaal). Het is een flap, die drie zakjes bevat... Twee ervan bestemd om geld in te steken en in het derde steekt een tag met wensen.

Een enorme klus... maar nu ik klaar ben...vind ik het resultaat toch wel mooi. Ze zijn allemaal verschillend. Er zijn er voor de volwassene (haar kinderen) en er zijn er voor de kleinkinderen...

Ik laat jullie even meegenieten!

Nu even pauzeren en aan de innerlijke mens denken en straks nog een boel kerstkaarten afmaken...

Hoe zit het bij jullie ??? Zijn jullie er al door ??? Of volgen jullie mij....hihihihihi

Groeties Patrice

Keileuke Secret Sister Swap...

Vanmiddag kwamen er 12 meiden samen om hun zelfgemaakte kerstsokken, te ruilen. Iedereen maakte een sok voor iemand anders, maar niemand wist van elkaar, wie voor wie maakte. Er werd op voorhand een naam doorgegeven en die was geheim > daarvan komt dus de naam Secret Sister. Er zaten enorme leuke en mooie dingen in de sokken! Echt prachtige creaties waren erbij.

Zo kreeg ik mijn sok van Anne en die had mij, samen met Nicole in een doosje gestoken hihihihi... en ook een toffe agenda zat erin en 2 stempels en oh, nog een heleboel andere leuke spullen.

Zelf had ik er één voor Mieke gevuld. Daar staken ondermeer deze ATC en dit 141tje bij in.

Later op de middag kreeg iedereen nog een zelfgemaakte kerstkaart en daar werd in onthuld, wie de maker van jouw sok was.

Het werd een kei gezellige dag, bij Carla thuis. De lachspieren hebben weer flink hun best gedaan. We kregen een heel lekker gebakje, met koffie en de latere blijvers vulden hun maag met een pak friet en heerlijke snack (zeker de diëters genoten daarvan hihihihi).

Nicole en ik reden zeer voldaan naar ons Belgenlandje terug...nog napratend over ons gekke gezellige groepje.

Sjapoo voor de bedenkster en organiseerster van deze dag en dank je wel Carla, dat we bij jou thuis mochten zijn!!!

Doeikes Patrice

Verjaardagsfeestje...

Eén van mijn oud collega 's (ze is nog heel jong hoor, maar verhuisde naar een ander kinderdagverblijf)...stuurde me een uitnodiging voor haar verjaardagsparty. Het is voor mij een eer, daar ik de enige van de ploeg ben, die mag komen.

Wij hadden een goeie band met elkaar en ik denk dat ze mij soms wat als een mama beschouwde. Had ze problemen of moest ze een ei kwijt, klopte ze aan op mijn afdeling. En ik nam dan ook de tijd om naar haar te luisteren en af en toe mijn visie op de zaken te geven. We bellen mekander nog wel eens en het is nu reuze fijn te merken, nadat ze al een jaartje of 3 elders werkt, dat ze me niet vergeet. Ik maakte haar een kaartje en kocht een leuk cadeau... En straks...zien we elkander op de borrel.

TSING TSING... Gelukkige verjaardag Veerle!

Groetjes Patrice

Van mijn goeie vriendin...

Jaja..Nicole en ik zijn al heeeeeellll lang goeie vriendinnen van mekaar. We kunnen echt voor alles bij elkaar terecht. Dat is zeeeeer fijn. Nu had ik haar van de week "getagged" en hier is haar antwoord op het verzoek...Zes vreemde dingen over haarzelf te schrijven. Collemie heeft helaas ook nog geen blog...dus zet ik het op de mijne...

Hier komt ie dan:

Hoi Bie,

Wat doe je me nu weer aan .......
6 vreemde dingen over mezelf........

TV kan me niet echt boeien, enkel voor een paar leuke series ga ik erbij zitten, maar niet zonder breiwerk, anders val ik steevast in slaap
ik lijd aan het stempelvirus, volgens Belgisch standpunt iets heel vreemd
de weegschaal is mijn trouwe vriendin alhoewel ik er dikwijls kwaad op ben,
ik ben ervan overtuigd dat de sterretjes aan de hemel mijn familie en vrienden zijn die ik hier niet meer heb, maar die me van daaruit de nodige kracht geven om het hier goed te doen
ik hou van eerlijkheid en oprechtheid, da's niet meer zo evident en vanzelfsprekend
ik kan genieten van het alledaagse, mijn gezinnetje, huisje en tuintje, het roodborstje en de koolmeesjes die aan en afvliegen in het voederhuisje. OOk bij mooi weer, ik moet niet persé uit huis te zijn geweest om een goei weekend te hebben gehad.
ik denk dat dit het zo'n beetje moet zijn. Misschien ben ik op sommige dingen nog vreemd, maar dat kom ik morgen misschien nog wel te weten. Dit is echt wel een kopbreker hoor !
Voor de rest:
heb ik me gisteren op mijn kalligrafiehuiswerk gestort. 't is af, en gelukkig zijn er geen zweetdruppels op mijn blad gedrupt.

Colle en ik volgen calligrafieles bij "Witruimte", kan je even bekijken op volgende url:

www.witruimte.org

Leuk hoor mateke...dat je je gekte blootgeeft aan de groep...want ja, ik kende al een deel van die trekjes hihihihihihi.. en zo was dit je premiere op de blog!

Groeties Patrice

Secret hoor!!

Niet verder vertellen hé meiden...want we mochten van Klaartje niks laten zien op voorhand...maar ik kon me echt ni meer houden hoor! Klaartje is trouwens vanavond gaan boemelen...die ziet het dus gelukkig niet (hihihihihihi). Denken jullie, dat ze vol genoeg zit???



Groeties Patrice.

Vreemd...heel vreemd maatje van me !! ??

Ja watte zeg...ik kies Yvonne mee uit voor de "Tagged", maar daar zij zelf nog geen blog heeft zei ik dat zij het mij mocht mailen en dat ik het dan zou publiceren...

Hou je vast hoor dames...daar zijn ook kosten aan...hahahahaha...(zoals bij ieder ander van ons denk ik)...

Yvonne schrijft het volgende:

Nou goed, geen idee wat ik er over moet zeggen, sommige mensen zullen zeggen dat ik geen vreemde eigenschappen heb, andere zullen zeggen dat ik alléén maar vreemde eigenschappen heb.
Op mijn werk drink ik uit een beker met groene kikkers er op, waar op staat, "Still crazy after all these years", gekregen van een collega. Met dank ......
Van voorjaar tot herfst monitoor ik zandhagedissen in het duin.
De schildpadden (Ollie, Bollie en Bolletje (afgeleid van OlieBol) liggen in de winter als ze hun winterslaap moeten houden in de groetenla van de koelkast.
Als ik een weekend of op een bepaalde dag niets wil, spreek ik ook niets af. Er zijn nog steeds mensen die dat helemaal niet begrijpen, dus als zij bellen om iets af te spreken voor dat moment zeg ik dat ik al een afspraak heb. Heb ik ook, namelijk met mezelf, dat ik niets zou afspreken. En dat vinden ze maar vreemd, dus zeg ik nooit wat die afspraak is ......
En als ik een leuke film wil kijken op tv, die staat al niet zo lang en vaak aan, dan zet ik het antwoordapparaat nog wel eens aan om of het begin of de ontknoping niet te missen; als het belangrijk is bellen ze nog wel een keer!
Oh ja, als je "gelukkig alleen" woont word je ook nogal eens vreemd aangekeken, net als dat je zegt bewust geen kinderen te hebben.
Zijn dat er al 6, weet zo snel even niets meer. Maar misschien weet jij er wel een paar, ha ha!
Oh ja, ik heb ook geen log, blog, picturetrail of wat dan ook, gaat er voorlopig ook niet komen hoor, net zoals dat ik nooit mobiel bel (het ding staat ook nooit aan en is echt alleen voor noodgevallen of iets heel uitzonderlijks), ik niet aan sms'en doe (wat een onzin!), niet weet of mijn telefoon dat wel kan, laat staan dat ik weet hoe het moet! En ik ook geen boodschappen doe met een digitale scan in de supermarkt, nog steeds geen digitale camera heb, nooit computerspelletjes doe, nauwelijks tot helemaal niet surf op het internet, kortom, ik ben een complete digibeet. En dat vindt men nogal vreemd in deze tijd ......


En zeggen dat ik er maar 6 heb gevraagd hihihihi...Dank je wel hoor Vonneke...zo kom je toch op blog nu!

Groeties Patrice

Ge ' tagged...??!!

Zet ik net de vraag op Klaartjes Blog: "Wat is dat nu weer dat tagged ding?"...kijk ik bij Dymphie op haar Blog (doe graag Blogronde hé hihihihi) en zie daar dat ook ik uitgeloot ben om vreemde zaken over mezelf te schrijven ???

Nou moe...vreemd...wat is er nu zo vreemd aan me ??? ...behalve dan dat :

1. Ik van Clowntjes en Leeuwen hou...

2. Ik Hollanders zeer toffe mensen vind...

3. Ik bloemkool en worst helemaal niet zie zitten...

4. Ik zonder camera de deur niet uit wil, als we ergens naar toe gaan...

5. Ik voor iedereen altijd het beste wil en me daarbij best aan de kant kan zetten...

6. Ik een dag zonder lach...geen dag vind!

Is dat vreemd genoeg ??

YVONNE, NICOLE, LIEVEKE, ANITA, CHARLENE en CARLA...ik tagged jullie om zes vreemde dingen over jullie zelf op een rijtje te zetten. Diegene die (nog) geen blog hebben...mailen ze me maar door..ik zal met graagte jullie Kwieties publiceren...hahahahaha

Doeieloe Patrice

Regen...houdt de creativiteit niet tegen!

Het water viel weerom met bakken uit de lucht! Grote schoonmaak daarboven, denk ik.

Zoonlief zit volop in zijn blokverlof (leren voor examens) en dus moet ik stillekes zijn! MOEILIJK HOOR...ikke en stillekes??? Daarom weer wat gefreubeld.

Groetjes iedereen.

Wat een "knutselweer"...

Om geen hond door te sturen...dit weer. Enorm veel wind en bakken regen maakten het vandaag tot een knutseldag. Ook mijn ontstoken voetje kluistert me aan de stoel. Dus...rusten en rustig wat freubelen. Hier enig resultaat......

Groeties Patrice

Oh kom toch eens kijken ....

...wat ik in mijn schoentje vind.
We waren al heel vroeg wakker! Maar we moesten in ons bedje wachten tot mams was gaan kijken of de Sint en Pieten al geweest waren. Want stel dat zij nog in de huiskamer waren, dan zouden ze zo schrikken, dat zij er snel weer met alle pakjes vandoor zouden gaan!
Pas wanneer mams riep: "Oh mannekes kom maar vlug naar beneden...(maar voorzichtig op de trap)"... renden we zo snel we konden neerwaarts.
Mijn hemel !!! hoe hadden de pieterbazen dat binnengekregen, zonder lawaai te maken ???
Aan de keukenmuur, hing een tekenbord van 3 bij 2 meter...een ganse muur vol!! En daaronder lagen bergen bordkrijt. Ook kleurpotloden, stiften en vele vellen papier. Voor elk van de meisjes (we waren met 3) een Barbiepop met kleedjes en schoentjes en voor onze broer een elektisch treinstel. Schotels met speculoos, mandarijnen,marsepein, chocolade en fruit, stonden her en der verspreid (pepernoten kennen de Belgen niet).
Wat waren wij bofkonten!! We konden ons geluk niet op!!! En mams en paps stonden te blinken in het deurgat, want hun missie was nog maar eens geslaagd...
"Hoe kunnen wij de Sint nu danken, mama ?",vroeg ik plots.
"Roep maar eens zeer hard aan de achterdeur...hij hoort jullie vast nog wel. En wees een gans jaar lief en doe je best op school, daar zal de Sint heel blij mee zijn."
De deur ging open en zo hard we konden brulden we met z'n vieren: "DANK U SINTERKLAAS!"

Ik ben mijn ouders zeer dankbaar voor die mooie kindertijd! Het is jammer dat je vaak pas beseft wat ze er hebben voor moeten doen en laten, als je zelf al ouder bent.
En nu zijn wij het die de Mijter en Septer en "het Gouden Boek" dragen... en wanneer je dan een grote zoon hebt...dan brengt de Sint een envelopje met centjes hé (zo gaat dat tegenwoordig).
Maar niettemin is hij er ook nog steeds gelukkig mee.

Iedereen een heel knusse en warmvolle Sinterklaasdag gewenst!
Doeikes Patrice

Sinterklaas kapoentje, leg wat in mijn schoentje...

Kort na de middag werd er opnieuw op de deur gebonsd en kwam Pieterbaas lachend de klas binnenhuppelen. Jufke...hebben al deze brave kindertjes een mooie tekening voor Sinterklaas gemaakt?

"Ja hoor Zwarte Piet. Moet je eens kijken wat een hoop creativiteit ik hier op mijn bureau heb liggen."

Piet ging op de juf haar stoel zitten en begon aandachtig één voor één de werkjes te bestuderen. Bij iedere tekening riep hij: " OOOOHHHHH...of ...AMAAI... of... GRANDIOOS... of... SUPER.....". Snappen jullie nu waar ik dat vandaan heb, wanneer ik reageer op die mooie ATCeekes of kaarten?!

Toen hij de stapel afgewerkt had, sprong hij plots op en ging boven op het bureau staan.

"Maar Pieterbaas toch!!!!", riep onze juf. " Kom daar onmiddelijk af! Dat is toch geen voorbeeld voor mijn kinderen!!".

"Nee jufke..dat weet ik, maar ik ben zo gelukkig...ik heb zo 'n goed nieuws voor deze jongens en meisjes!!!"

Iedereen keek plots heel geïnteresseerd op en het werd muisstil.

"Wel Pieterbaas...hou ons niet langer in spanning en vertel ons het goede nieuws dan maar vlug!" riep de juf.

"Het Gouden Boek is terecht!!!Jaja...echt waar!!!"

Iedereen begon luid in de handen te klappen en te gillen...tot de juf teken deed dat het genoeg was.

"Vertel op Piet...Waar was het boek dan wel?!"


"Wel, toen de politieman al onze Pieten had gevraagd wat zij hadden gedaan, de dag dat het boek was verdwenen. En ik kan u zeggen juf...dat was een hele klus..ik bedoel, dat ondervragen....want de Sint heeft wel honderde Pieten. Toen kwam hij (de politieman) tot de vaststelling, dat het boek wel eens mee zou kunnen ingepakt zijn...want dat hadden de Pieten gedaan...pakjes ingepakt!"
"Oh wat slim van die man Piet!"

"Jazeker juf... Alle pakjes zijn terug opengemaakt en jajajajajajajajajajaja....bij het negenduizenddriehonderdveertiende pakje....Was "het boek" daar!!!"

"Alle kindjes kunnen dus hun schoentje vanavond zetten en de Sint kan kijken wie zoet was...want die krijgt lekkers hoor!".

Ik kon niet vlug genoeg naar huis. Ik was helemaal in de wolken van het goede nieuws en vertelde mams in geuren en kleuren wat er die middag was voorgevallen. Zij zat stilletjes te lachen en zei dat we paps nu maar een hele dikke zoen moesten geven voor zijn goede werk.

Die smakkerd heeft hij zeker gehad.

En 's avonds stonden er in onze keuken...4 paar schoentjes, met suikerklontjes en wortelen en...een pintje bier en een jenevertje.

Wij kropen vol spanning in bed...

Wat zou er morgen in de plaats liggen???



Dat zullen jullie morgen ook ontdekken!

Morgen zetten we ons schoentje...

Ik stond alle dagen met m'n paps mee op, om hem er dan nogmaals aan te laten denken, dat hij op zoek moest naar "het boek". "Je moet vandaag geen boetes schrijven hoor paps, doe maar alles om Sinterklaas te helpen en zeg vooral aan je baas dat dat het belangrijkste is!" Zo zeurde ik dus dagen aan zijn hoofd. Hij moet het wel zat geweest zijn (hihihihi).

Maar het werd 4 december en nog steeds niks gevonden. Op school en in de straat, was het het onderwerp van gesprek. Iedereen keek in hoekjes en kantjes en ging zelfs de vuilbakken nakijken...Maar..."het boek" bleef onvindbaar.

De juf had er alle moeite mee, om ons tijdens de lesuren, met ons hoofd bij de rekensommen of taaloefeningetjes te houden. Enkele kinderen hadden zelfs het idee opgevat om hun spaarvarken leeg te halen en een nieuw boek te gaan kopen. Maar waar kocht je zoiets?

Aan het einde van het laatste lesuur, werd er plots hard op de deur geklopt en wie denk je dat er binnenkwam ??? De Hoofdpiet. Hij zei ons, dat we de hoop niet mochten opgeven en dat we thuis een mooie tekening voor de Sint moesten maken. Die zou hij dan 's anderdaags komen ophalen en wie weet had hij dan goed nieuws, want de politie leverde zeer goed werk en hij knipoogde eens naar mij. Waarop ik enorm ging blozen.

"Poets ook allemaal jullie schoentjes al maar, kijk jullie lijstjes nog eens na en denk eraan...Ameriko (het paard van de Sint) eet graag een lekkere wortel hoor...", zei Pieterbaas, voordat hij vertrok.

We gingen allemaal opgewonden naar huis. Het zou goed komen! Jazeker!! Ik had er alle vertrouwen in.



En kwam het goed? Zijn jullie schoentjes al gepoetst? Pas op want je bent nooit te oud om van de Sint iets te krijgen!!!

Waar is "het Gouden Boek"?

De juf wist zich ook niet goed raad."Kindertjes, weten jullie soms hoe we Sinterklaas en Zwarte Piet kunnen helpen?", vroeg zij.
Het bleef een tijdje stil en toen stond ik stilletjes op en liep voetje per voetje naar voren...mijn vingertje in de lucht. Ik was wel wat benauwd, maar het grote boek betekende zoveel voor mij, dat ik nergens anders kon aan denken, dan aan helpen.
"Patrice?"...de juf keek me vragend aan.
"Mijn papa is police!" zei ik doodernstig..."en een hele goeie hoor!!"
Ik hoorde de ouders, die achteraan in de zaal zaten, zachtjes lachen en keek met een boos gezicht om. Waarom vonden ze dit leuk?
De Juf en Pieterbaas trokken echter weer mijn aandacht.
"En is jouw papa hier in ons zaaltje?"
"Ja...hij zit daar...".
Heel trots en overtuigd wees ik met mijn vingertje naar de man, die bij mijn moeder hoorde.
Zwarte Piet sprong op en rende mijn vinger achterna. Voor mijn vader bleef hij staan...ging op zijn knieën zitten en vroeg met gevouwen handen:" Alstublief papa police, wilt u mee helpen om ons boek terug te vinden?".
Mijn vader ging wat blozen, maar zei nogal kordaat:"Ja, natuurlijk Zwarte Piet, anders krijgen de kinderen hunpakjes niet hé!"
Zwarte Piet omhelsde mijn pa en vroeg aan iedereen om hard in de handen te klappen voor deze man.
Plots brak er een luid applaus los en begon iedereen hoera te roepen.
Ja...ik was apentrots...

Maar vindt mijn paps het boek wel...??? Lees morgen meer...

Hoor wie klopt daar dames...

Hoor wie klopt daar dames...hoor wie klopt daar zachtjes tegen 't raam??? 't Is een vreemde zeker, 't is een zwerver zeker...'k zal eens even vragen naar zijn naam....
Iedereen kent dit liedje toch zeker uit zijn/haar broekzak...
Vanaf het moment dat ik me kan herinneren, zat ik op het puntje van mijn stoel, toen er een grote heer met witte baard, gekleed in een wit kleed en rode mantel, met een mijter op zijn hoofd een een gouden staf in de hand, statig kwam binnentreden. Hij werd vergezeld door een kleurig geklede zwarte man, die een mooie pet met een veer op zijn krullenbol had staan. Onder zijn arm droeg hij..."het Gouden Boek"!
Dat boek was voor mij van zo 'n groot belang...want volgens mijn mams en de juf...stonden daar vooraan de namen in van alle lieve en flinke kinderen en achteraan stonden dan de stouterikken.
Ook deze keer zat ik vol verwachting klopt ons hart, te wachten op de Sint. We hadden al een heel repertoir aan liedjes gezongen en iedereen keek naar de deur...
Deze werd met een smak opengegooid en Zwarte Piet kwam al jammerend de zaal ingerend.Oh, oh ,oh kindertjes toch...oh,oh, oh wat een ramp!!!!
Het werd muisstil. Wat was dit? Waar was de Sint? Waar bleven de andere Pieten?
De Hoofdpiet ging op de mooi versierde troon zitten, met zijn hoofd in zijn handen en bleef maar "oh oh oh... een ramp " roepen.
Sommige kinderen begonnen te huilen, want zij werden bang. De juf schoot in actie en probeerde Pieterbaas te kalmeren.
"Pietje...wat is er toch gebeurd? Waarom ben je zo van je melk? Over welke ramp heb je het?
Is de Sint ziek geworden?"
"ERG...VEEL ERGER!!"
"Hoezo? Wat kan er nu nog erger zijn?"
"HET BOEK...HET GOUDEN BOEK..."
"Wat is er met het boek?"
"HET IS VERDWENEN!!!!!!!OH RAMP...OH RAMP"
Niet te geloven! Ik hoorde het in Keulen donderen!! Wat zei hij nu ??? "Het boek"....verdwenen ???!!! DAT KON TOCH NIET!!!!!!!!!!

Of toch...morgen meer hé mannekes (allee vrouwkes bedoel ik natuurlijk)

Weekje rust...

Hier ben ik dan weer sé matekes... Ik ben er een weekje uit geweest,wegens niet weten waar mijn kop stond. Het overkomt jullie vast ook wel eens. Je gaat goed slapen en wanneer je 's morgens je ogen open doet...baal je enorm tegen de nieuwe dag die begint.

Je hebt nergens zin in en lummelt maar wat aan. Je begint aan een goed boek...maar na de derde zin...dwalen je gedachten weg. Je wilt wat knutselen, maar waar je ook mee start...er komt geen resultaat uit de bus.

Zo zat het dus deze week!

Gisteren dan toch weer de lach naar boven getoverd en al het negatieve, samen met de gevallen blaadjes van de bomen, in de vuilniszak gestoken.

Ik kruip weer terug in mijn schrijverspen en ga jullie vertellen hoe leuk het was de ochtend dat de Sint zou komen....

Maar ja hoor...da 's voor morgenavond...Want eerst ga ik met ons Collemie en Annelies (vriendin van Raf), bij Karin van Azza, scrapbooken.

Stempelen, Scrappen, Beurzen, Events en ons Clubje...

"Wat.....ga je verhuizen ???? Dat meen je niet ??? En waar naar toe dan ???" ....Mijn hart stond even stil toen Marcia met de melding van een verhuis kwam. Weg uit ons kleine peperkoekenhuisje. Ja, ik snapte het wel...het werd er ook veel te klein, maar het was al zo vertrouwd!

"Geen paniek Patrice....we gaan maar een paar straten verder! Zo even een groot hoekje om...hier in Veghel".

Oef...Gelukkig....was me dat een pak van m 'n hart!!

Natuurlijk waren we op de opening van het nieuwe pand. Net zoals...honderden anderen. Eigenlijk stonden we (Nicole en ik) er versteld van hoevelen er al waren aangetast. Vanaf nu noemden we het verslaafden, dat klonk vriendelijker of beter dan zieken.

We schuimde de beurzen af, op zoek naar de stempelstands, maar het viel ons op, dat een specifieke stempelbeurs nog niet bestond.

Tot Angela verscheen in heel mijn plaatje. Zij starte als eerste een fantastisch mooie Nederlandstalig stempelblad "StampingArt". En organiseerde een fantastisch Event, speciaal voor de stempelaar en scrapbooker. Je vindt ook heel wat lezersbrieven van mij daarin terug.

Jammer genoeg moest zij, bij gebrek aan tijd, het blad overlaten aan anderen en iedereen weet hoe dit afliep hé! Heeeeeeeel droevig!

Intussen is Angela de drijvende motor achter de boeken van "Artspecially" (zie ook link) en het nieuwe Event, van oktober, in Nuland . Wat een fantastisch gebeuren werd! Volgend voorjaar in April komt er een vervolg op en iedereen moet er zeker naar toe hoor.

In Veghel is onze vriendenkring zo uitgebreid geworden en zijn we opgenomen in een fantastisch stempel/scrapclubje. De meiden ervan zijn stuk voor stuk stapelgek, maar ooooohhhhh zooooooo tof, gezellig en (h)eerlijk.

Echt ik zou me mijn leven zonder hen niet meer kunnen inbeelden. En met de dag groeit de vriendenschaar aan, wat maakt dat je soms niet weet wie je eerst moet antwoorden op mail.

Mijn (ziekte) verslaving heeft mijn leven verrijkt en nog meer zin gegeven....

Dus wat zou ik er om treuren, dat ik er tot het einde van mijn dagen mee zit ??!!

Een lach, een traan, een scheetje...

Een kop koffie of een thee 'tje,

Een heerlijke vriendenschaar...

Verslaafd...dat klinkt wel raar,

Maar 'k zou niks anders willen...

"Ik ben gelukkig"...kan ik gillen,

Wees optimistisch en niet down...

Wijze woorden van deze CLOWN!!

Heel veel warme groeten en een fijn weekend aan allen vanwege mezelf.

Mag ik voorstellen...met het oog op de komst van Sinterklaas met al zijn Pieten....dat iedereen eens diep in zijn/haar geheugen kruipt en in de komende week eens een hele leuke anekdote schrijft van deze pakjestijd?!

Opnieuw een Belgisch slachtoffer...

Inmiddels werd het voorjaar en op een mooie zaterdagmorgen liep ik, op de markt, Nicole tegen het lijf. Ik ken Nicole al 21 jaar. Haar beide kinderen kwamen als baby bij mij in het kinderdagverblijf...(ik gaf hen dus eigenlijk ook een stukje van de basis mee en ocharme voor ons Colleke en haar man...je kan dat soms wel merken, als zij hun zotte kuren krijgen hihihihi).

Nicole was enorm veel gewicht kwijt en vertelde me dat dat door de WW (Weight Watchers) kwam. Ik wou toen ook wat afvallen en ging met haar mee naar de wekelijkse bijeenkomsten.

Zo werd het weer najaar en ongeveer in de periode zoals die waar we nu in zitten...kwam het onderwerp op kerstkaartjes. Ik vertelde haar dat ik die zelf stempelde. Zij vroeg of ze dat werk eens kon zien. Natuurlijk, pakte ik er graag mee uit.

Zij kon het niet geloven. Zelfde reactie dan ik in het begin..."Maar dat kan ik niet hoor!". En ikke haar maar overtuigen en overhalen om een keertje mee te gaan op workshop. Het was daar oh zo gezellig bij die Hollandse biekes. Warm onthaal, gezellig kletsen en leuke Holland-Belgenmoppen. Zal ik die ene van het fietsenrek nog eens vertellen Annelies ????


Zo gezegd zo gedaan...haar interesse was er en we maakten een afspraak ergens in maart.
Voor wie er toen ook waren...herken je deze nog???









Wat je niet voor mogelijk houdt...de snelheid van toeslaan van het virus!!

Meteen was ze erdoor gepakt. En het kan cru klinken, maar ik vond het nieteens zo erg...want nu had ik een lotgenoot!

Sindsdien...ben ik geen één keer meer alleen op weg gegaan. We hebben ook heel wat afgelachen in de wagen...want geraken deden we er altijd zonder problemen, maar terugkomen !!! We hebben al de hele streek rondom Veghel gezien hahahaha!

Morgen: Verhuis uit ons peperkoekendoosje....

Ik wil iedereen wel eens bedanken voor de leuke reacties...want die lees ik dan weer graag!!
Doeikes Ikke

Eindelijk...

...zet ik me even neer om nog wat leesvoer neer te pennen.

Heel fier liet ik Jan en alleman mijn kaartjes bewonderen, zelfs de hond van de buren moest even zijn bout opzij leggen. Dit was nu eens echt stempelen. Maar hier in België had gaan stempelen nog een andere betekenis....iedereen keek raar op, wanneer ik zei, dat ik in Nederland was gaan stempelen. In die tijd moest je hier...wanneer je werkeloos was, naar een plaatselijk bureau en daar een stempel op een uitkeringskaart laten zetten. Dus, niemand begreep, waarom ik dat in Nederland ging laten doen. En was ik dan werkeloos??

Héhéhé...op gebied van creativiteit staan ze hier toch wel wat achter hoor. Sorry hé Colle, Lieve en andere toch al creatieve Belgjes, maar jullie zijn dan ook uitzonderingen.

Tegen kerstmis kriebelde men lijf zo erg, dat ik me weerom inschreef voor een workshop en het was toen al dat ik Yvonne leerde kennen.

Heenrijden was geen probleem, maar terugkeren...een ander paar mouwen...ik sloeg ergens te vroeg of te laat af en reed een heel eind om.

Ook in Februari deed mijn body zo raar, dat ik nog maar eens de grens overstak...met regen en sneeuw. Volgende kaart komt uit die reeks!



Ik begon het heel raar te vinden dat ik, telkens er iemand het woord Nederland uitsprak..een tik kreeg. Zo raar dat ik uiteindelijk een arts ging raadplegen.

En ja hoor....na een grondig onderzoek...en een uitgebreide vragenlijst...riep hij: "EUREKA".....

"Wat heb ik dokter? Eureka ????"

"Nee,nee," zei hij. "Wat jij hebt is...." En let goed op dames!!!!!!

"STEMPELITIS KOOPTUARMTITIS"......

"Dat beestje heerst al lange tijd in Nederland en nu ben jij er mee besmet! En het erge van al is...Ik heb er geen remedie tegen."

Mijn god....moest ik dit nu erg vinden of niet?! Wat moest ik hiermee?

En al die Hollandse meiden lijken mij zo gelukkig...en tevree...



Morgen: in de put of niet....

Waar was ik alweer gebleven.....

Even kijken....oh ja, het liet me dus niet meer los... dat plaatsje Veghel. Er een landkaart bijgenomen en een wegenatlas...het was net of ik een reis ging voorbereiden hihihihi. Dan aan ventje gevraagd om eens een routeberekening te doen met de PC ....et voila....1 uur 45 minuten gaf dat ding te kennen. Volgens Johan nog te doen (hij reist bijna dagelijks van de éne naar de andere kant van België en voor hem is tijd en afstand pineut).

Ik schreef me dus in op een workshop, in september. Dagen van te voren sliep ik al niet meer! Dag na dag telde ik af... het was net of de Sint op bezoek ging komen. Jongens wat had ik een zenuwen...want voor het eerst in de 40 levensjaren, ging ik alleen de grens oversteken. Wat, als ik ergens verkeerd zou rijden?? Wat als het plannetje niet klopte??

Ik was nog nooit verder gekomen dan "Hulst", gekend bij de Belgen vanwege Morres Meubelen en de goedkope Bleuband boter of Melkmeisje (badzeep) en Cadzand aan zee. Ook Sluis is onze Belgen bekend om zijn......Ehhhhh nee dames we blijven het netjes houden hoor...hahahahaha.

Een week op voorhand kreeg ik Johan zover, dat hij met mij al een keer de rit ging maken. We gingen voorverkennen. Met papier en pen op schoot vertrokken we en ik noteerde voor de zekerheid nog eens iedere afslag en/of baannummer. We vonden het met gemak...alhoewel...dat kleine knusse woninkje viel nog niet meeteen op hoor. Daar waren we twee maal gepasserd, alvorens het op te merken.

Wat werden we er goed onthaald, in dat kleine peperkoekenhuisje!! Het voelde oh zo goed!!!! We kregen zelfs koffie en koek en een hele rondleiding (nou ja, rondleidinkje dan maar).

En toen brak de grote dag aan...ik reed in mijn eentje...op weg naar het onvermijdelijke lijden.

Weerom dat hartelijke ontvangst...en kennismaken met Annelies, die ons een ganse dag hele mooie creaties leerde maken. Waaronder mijn allereerste (vind ik nog altijd)heel mooie kaart.

Maar wat ik toen niet helemaal doorhad, was dat ik serieus besmet werd!!??

Meer dan tevreden keerde ik huiswaarts. Overgelukkig dat ik zulke mooie dingen had geleerd en zulke aangename mensen had leren kennen.

En we zijn er nog altijd niet hoor....maar wil je meer horen (lezen)...kom dan morgen nog een keertje kijken!

Hoe mijn "ziekte" ooit begon...

Zowat 14 jaar geleden (schat ik)...werd ik aangetast door een vreemde drang...ik moest en zou een stempel kopen. Daar kon ik dan leuke kaartjes mee maken. Als ik nu terugkijk op die periode moet ik hartstikke lachen (en jullie ook denk ik). Dit clowntje was mijn allereerste bezit. En een zwart inktkussen en witte kaartjes. Stempel erop...inkleuren met potloden of stiften en...OOHHH kijk toch eens wat een kunst...hahahahaha...JA WATTE!!!

Ik die dacht dat ze kon stempelen. Toen kreeg ik bij toeval een cataloog van PSX. Wauwie...en maar kiezen en kopen, die bloemetjes en beestjes en beertjes...

Langzaam maar zeker besloop er mij een virus!

Maar toen ik een jaar of 6 geleden, op de eerste hobbybeurs van Antwerpen, dat kraampje ontdekte, met die leuke knappe meid, genaamd Marcia... Toen brak de ziekte pas echt goed uit!!!!

Gesprekje: "Oh, wat een prachtige kaarten hebt u bij u!Zijn die te koop?? Nee hoor, die moet je zelf bij mij komen maken! Er is niks aan hoor!! Oh, ik kan al wel wat stempelen (???) maar ik denk niet dat dat me lukt. Komt u uit Nederland (stomme vraag natuurlijk!!!)? Ja, uit Veghel? Zal ik u eens wat laten zien? JA, GRAAG!!! En hier is alvast mijn kaartje (met adres en uren)."

Zo begon zij aan een hele mooie kaart, die ik later meekreeg...

Het liet me niet meer los....

Vervolg = voor morgen hihihihi..

Hadoei...vandaag besloot ik dan eindelijk om ook een blog te starten.Ik kon toch niet achterblijven op al die Hollandse grieten hé!!Het wordt nog een hele klus om alles op een rijtje te krijgen...maar ik ben er van overtuigd dat er genoeg matekes zijn, die me willen helpen.