Opnieuw een Belgisch slachtoffer...

Inmiddels werd het voorjaar en op een mooie zaterdagmorgen liep ik, op de markt, Nicole tegen het lijf. Ik ken Nicole al 21 jaar. Haar beide kinderen kwamen als baby bij mij in het kinderdagverblijf...(ik gaf hen dus eigenlijk ook een stukje van de basis mee en ocharme voor ons Colleke en haar man...je kan dat soms wel merken, als zij hun zotte kuren krijgen hihihihi).

Nicole was enorm veel gewicht kwijt en vertelde me dat dat door de WW (Weight Watchers) kwam. Ik wou toen ook wat afvallen en ging met haar mee naar de wekelijkse bijeenkomsten.

Zo werd het weer najaar en ongeveer in de periode zoals die waar we nu in zitten...kwam het onderwerp op kerstkaartjes. Ik vertelde haar dat ik die zelf stempelde. Zij vroeg of ze dat werk eens kon zien. Natuurlijk, pakte ik er graag mee uit.

Zij kon het niet geloven. Zelfde reactie dan ik in het begin..."Maar dat kan ik niet hoor!". En ikke haar maar overtuigen en overhalen om een keertje mee te gaan op workshop. Het was daar oh zo gezellig bij die Hollandse biekes. Warm onthaal, gezellig kletsen en leuke Holland-Belgenmoppen. Zal ik die ene van het fietsenrek nog eens vertellen Annelies ????


Zo gezegd zo gedaan...haar interesse was er en we maakten een afspraak ergens in maart.
Voor wie er toen ook waren...herken je deze nog???









Wat je niet voor mogelijk houdt...de snelheid van toeslaan van het virus!!

Meteen was ze erdoor gepakt. En het kan cru klinken, maar ik vond het nieteens zo erg...want nu had ik een lotgenoot!

Sindsdien...ben ik geen één keer meer alleen op weg gegaan. We hebben ook heel wat afgelachen in de wagen...want geraken deden we er altijd zonder problemen, maar terugkomen !!! We hebben al de hele streek rondom Veghel gezien hahahaha!

Morgen: Verhuis uit ons peperkoekendoosje....

Ik wil iedereen wel eens bedanken voor de leuke reacties...want die lees ik dan weer graag!!
Doeikes Ikke